Psy agresywne

golden2010

Witam! Jestem właścicielką goldenka Jamala. Dziś w końcu udało mi się zalogować na forum. Widzę,że problem naszego psa wywołał straszną burzę na forum. Ja jestem tego świadoma,że znalezienie nowego domku dla Jamala nie będzie sprawą łatwą. Jeżeli ktoś ma do mnie jakieś pytanka to proszę pisać z chęcią odpowiem.

Warna.

Asiu, ale ja w ogóle nie pisałam o sposobach resocjalizacji, ale o reakcjach agresywnych.

Natomiast Pawłow na podstawie swoich badań odkrył nie tylko reakcje bezwarunkowe, ale również i może głównie warunkowe, na których to opiera się przecież szkolenie zwierząt i ludzi. O tym najlepiej mówi książka "Najpierw wytresuj kurczaka" Szkolenie ludzi i zwierząt odbywa się dokładnie w taki sam sposób. Dlaczego? Bo mamy to samo podłoże biologiczne i co za tym idzie w taki sam sposób się uczymy.

Warna.

I przykład na poparcie:

“Agresja” - prof. dr hab. Jerzy Vetulani

(Zakład Biochemii, Instytut Farmakologii Polskiej Akademii Nauk w Krakowie)

Zachowanie agresywne, definiowane jako zachowanie celowe mające wywołać szkodę innemu osobnikowi, tak przedstawicielowi własnego, jak i obcego gatunku, jest zjawiskiem obecnym w całym królestwie zwierząt i ma zasadnicze znaczenie w udanym wykorzystaniu dwóch podstawowych darwinowskich motorów ewolucji: doboru naturalnego i doboru płciowego. Udane zachowanie agresywne skierowane na przedstawicieli tego samego gatunku umożliwia pełniejsze wykorzystanie zasobów środowiska, takich jak dostęp do pożywienia, wody, bezpiecznego schronienia, i często przybiera postać obrony własnego terytorium. Szczególnym przypadkiem zachowania agresywnego jest obrona potomstwa przez matki. Ogólnie można wyróżnić dwa odmienne typy agresji: atak łowczy (morderczy), występujący w zasadzie u zwierząt drapieżnych w stosunku do innych gatunków, mający ma na celu zdobycie pokarmu, oraz atak afektywny (emocjonalny) stanowiący zachowanie obronne, i występujący zarówno u zwierząt drapieżnych, jak i ich potencjalnych ofiar. U człowieka atak łowczy występuje zazwyczaj przy agresywnych działaniach zorganizowanych (wojsko, policja, mafia). Do zachowań agresywnych zalicza się również zachowania autoagresywne, prowadzące u ludzi do samookaleczeń i zamachów samobójczych.

Badanie zachowań agresywnych prowadzone na zwierzętach pozwoliły wykryć niektóre neurobiologiczne korelaty zachowań agresywnych. Zachowania agresywne występują zarówno u bezkręgowców (np. muszka owocowa czy homar), jak i kręgowców, począwszy od ryb, a skończywszy na ssakach naczelnych. Zachowania agresywne są jednak często zrytualizowane i charakterystyczne dla danego gatunku, stąd też możliwość ich przenoszenia na człowieka jest ograniczona. Obecnie wymogi bioetyczne ograniczają zresztą badania zachowań agresywnych u ssaków, zwłaszcza naczelnych. Istotne informacje o neurobiologii agresji u człowieka dostarczają przypadki uszkodzenia mózgu, bądź wskutek urazu, bądź rozwoju nowotworów.

Badania prowadzone głównie na kotach wykazały, że strukturami mózgu, które wydają się pełnić zasadniczą rolę w wywołaniu ataku typu łowczego (“zabijanie z zimną krwią”) to boczne podwzgórze, zaś drażniąc przyśrodkowe podwzgórze lub substancję szarą okołowodociągową można wywołać atak emocjonalny. Agresja łowcza jest modulowana przez hipokamp, agresja afektywna - przez zespół jąder migdałowatych, w przegrodzie modulowane są oba typy agresji. Badania na ludziach prowadzone technikami obrazowania mózgu wydają się wskazywać, że agresywni zbrodniarze wykazują zmniejszoną aktywność obszarów kory czołowej, w odróżnieniu od przestępców seksualnych, u których raczej występują patologie w obszarze kory skroniowej.

Regulacja zachowania agresywnego zależy od poziomu neuroprzekaźników, hormonów i metabolitów. Udział w zachowaniu agresywnym, nawet bez fizycznego kontaktu, prowadzi do zmian w aktywności wielkich jąder monoaminergicznych pnia mózgu: serotoninowych jąder szwu i noradrenergicznego miejsca sinawego.. Bardzo wiele wyników wskazuje, że agresywność, również autoagresja, związana jest z obniżeniem aktywności układu serotoninowego w mózgu. Na temat roli noradrenaliny dane są sprzeczne.

Główny hormon męski, testosteron, jest hormonem agresji. U hieny, u której poziom testosteronu u obu płci jest bardzo wysoki (w związku z czym trudno jest odróżnić płeć, gdyż łechtaczka u samic przybiera rozmiary prącia i jest przebita cewką moczową) agresywność jest tak wielka, że w warunkach wolności przeżywa tylko jedno szczenię w zazwyczaj bliźniaczym miocie, zagryzając pozostałe. Wysokie poziomy testosteronu stwierdzono u agresywnych przestępców, a wiadomo również, że stosowanie androgenów (np. przez kulturystów) również powoduje agresywność. U późno dojrzewających chłopców i dziewcząt, którym w celu przyspieszenia pokwitania stosowano hormony okazało się, że testosteron zwiększa agresywność u chłopców, ale zaskoczeniem było stwierdzenie, że estrogen wywołuje wzrost agresywności u dziewczynek.

Na agresywność wpływ mają również substancje metaboliczne. Istotną rolę wydaje się odgrywać poziom glukozy we krwi, który jest obniżony u przestępców agresywnych. Znany przedszkolankom amerykańskim sposób uspokajania dzieci przez podanie im cukierków świadczy o tym, że poziomem glukozy można regulować zachowania agresywne. Wydaje się również, że obniżenie całkowitego cholesterolu w krwi zwiększa zachowania agresywne..

Agresywność ma istotną składową dziedziczną. O ile u ludzi młodych czynniki dziedziczne i środowiskowe wydają się odgrywać mniej więcej równą rolę, o tyle u osób starych podłoże dziedziczne wydaje się mieć znacznie większy udział.

W konkluzji można stwierdzić, że zachowanie agresywne jest zachowaniem naturalnym, korzystnym, i pobudzającym układ nagrody, a więc przynoszącym satysfakcję. Agresja wewnątrzgatunkowa może jednak wznieść się do poziomu patologicznego, w którym przekracza próg walk rytualnych i prowadzi do śmierci lub kalectwa przeciwnika (jednakże w obrębie pewnych gatunków, np. wśród szczeniąt hieny, młodych rezusów starających się wejść w obce stado, czy samców lwów odbijających samice innemu stadu taki poziom agresji jest naturalny). Badania doświadczalne wykazały, że agresja ma określone podłoże neurobiologiczne, a dzięki tej wiedzy możemy agresją sterować, co może mieć zarówno pożyteczne, jak i szkodliwe skutki dla społeczeństwa. Badania naukowe wykazały również całkowitą błędność freudowskiej koncepcji agresji, w myśl której wybuch agresji wywołanej frustracją prowadzi do catharsis. Badania na ludziach wykazały, że wytworzenie zachowań agresywnych powoduje ich stałe wzmaganie się. Odkrycia te mogą mieć poważne implikacje społeczne.

Warna.

Też polecam: [link widoczny dla zalogowanych]

Agata_Emi_Lili

Szkoda, że to nierealne, ale chętnie wkleiłabym treść przywoływanych przeze mnie wcześniej książek o agresji.
Naprawdę warto je przeczytać, bo są potężną skarbnicą rzetelnej wiedzy.

Ewa_BoNic

proponuje opracować strategie jak mamy działać w takich przypadkach jak ten, od którego wszystko się zaczęło...
Jedno jest pewne... każdy z nas ma inna teorie na temat agresji, i tak już pewni zostanie. musimy jednak jakieś decyzje podjąć. Nie mówię, że dziś czy jutro, ale na pewno nie możemy z tym zwlekać... Pewnie niedługo pojawi się jakiś nowy potrzebujący...

Agata_Emi_Lili

Jaką strategię?
Stanowisko fundacji zostało przedstawione przez nas na początku tego wątku

Aśka Axelowa

Warna.

Nie zawsze wierzę, ale wiary mi nie trzeba, żeby wiedzieć, że ludzie i psy są ssakami i że jedne i drugie mają w sobie agresję.

Jerzy Kora

Agata_Emi_Lili

marta.bajowa

Jurek, więc może zdajmy wprost pytanie: "Szukamy domu tymczasowego dla psa, który ugryzł opiekuna podczas jedzenia posiłku. Właściciel zwyczajnie przechodził obok psa nie drażniąc go i nie zwracając na niego uwagi. Na co dzień Azor jest przekochanym psem, uwielbia spacery... itp itd (...) Nigdy wcześniej nie wykazywał agresji".
Kto zdecyduje się zabrać tego psa pod swój dach na własną odpowiedzialność?
Pytania, teorie i poglądy na prawdę można mnożyć do bólu, ale rodzi się jedno proste pytanie- ręka do góry kto jest w stanie zaopiekować się takim psem.

Jerzy Kora

Jerzy Kora

marta.bajowa